فناوری بلاک چین، با معرفی  بیت کوین در سال 2008 به اوج شکوفایی خود رسید، امروزه نوعی فناوری دگرگون کننده در فضای کسب و کار به شمار می رود. در یک تعریف کلی، می‌توانیم بگوییم بلاک چین یک دفتر کل توزیع شده، غیرمتمرکز و اشتراکی است که به صورت زنجیره‌ای از سوابق بنام بلاک ساخته شده است. هر بلاک در این زنجیره، مسئول ذخیره‌سازی نوعی از اطلاعات (مانند سوابق معاملات) است.

هر بلاک اطلاعات مربوط به معاملات مانند تاریخ، زمان، مبلغ خرید شما از سایت و اطلاعات فروشندگان و خریداران در معاملات را ذخیره می‌کند. به جای استفاده از نام واقعی شما در معاملات، خرید شما بدون هیچ گونه اطلاعات هویتی و با استفاده از امضای دیجیتال منحصر به فرد انجام می‌شود. برای مثال، در سایت دیجی کالا با استفاده نام کاربری، خرید شما ثبت می‌شود. هر بلاک کد منحصر به فردی به نام هش را ذخیره می‌کند که برای تشخیص هرگونه فعالیت در بلاک چین است.

فین تک یا فناوری مالی در بیانی ساده به معنای کاربرد نوآورانه فناوری در ارائه خدمات مالی است.

معادل انگلیسی آن Financial technology یا FinTech است که صنعتی در فضای اقتصادی به حساب می آید و به کمپانی‌هایی اشاره دارد که با کاربرد تکنولوژی در تلاش هستند، تا خدمات مالی را کارآمدتر کنند. شرکت‌های فعال در زمینه فناوری‌های مالی به طور معمول استارت‌آپ‌هایی هستند که تلاش می‌کنند موقعیت خود را در سیستم‌ حسابداری جا بیندازند و شرکت‌های سنتی را به چالش بکشند. از این عنوان برای تعریف گستره وسیعی از اپلیکشن‌های فناورانه استفاده می شود که در بخش زیادی از ابتدا تا انتهای زنجیره ارزش محصولات مصرفی کاربرد دارد.

رشد شهرنشینی و شهرها یک روند جمعیتی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است که به‌ واسطه آن تمرکز جمعیت و فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی در فضای شهری را به همراه خواهد داشت. به زبان ساده، شهر هوشمند مکانی است که در آن خدمات سنتی شبکه‌های موجود در شهر با استفاده از راه‌حل‌های دیجیتالی، کارآمدتر می‌شوند و مشکلات کاهش می‌یابد.

این نعریف به معنای شبکه‌های حمل و نقل شهری هوشمندتر، تأسیسات به‌روز‌شده مانند تأمین آب و دفع زباله، روش‌هایی کارآمدتر برای روشنایی و گرمایش ساختمان‌ها به حساب میآید. در حقیقت شهر هوشمند پدیده‌ای چند‌وجهی است که ابعاد آن عبارت‌اند از هوشمند شدن بخش‌های مختلف مثل اقتصاد، حمل‌و‌نقل، محیط‌زیست، مردم، زندگی و حکمرانیست.

فنّاوری بلاک‌چین نوعی از فنّاوری دفترکل توزیع‌شده و روشی برای ضبط و تأیید معاملات به روش غیرمتمرکز است که در آن طرف‌های معامله به سوابق معاملات دسترسی کامل دارند و امکان تغییر آن‌ها وجود ندارد. این فنّاوری پتانسیل تغییر اساسی در نقش واسطه‌های مالیِ موجود در تبادل، تصفیه، و تسویه را دارد و می‌تواند فرایندهای پیچیده مالی را ساده‌تر کند و هزینه‌ها را کاهش دهد.

در زنجیره ارزش فعلی بازار پول و سرمایه، واسطه‌های متفاوتی دخیل‌ اند که در مراحل مختلف وارد عمل می‌شوند. وجود این حجم از واسطه ‌در زنجیره ارزش، علاوه بر سرعت پایین، ریسک عملیاتی و هزینه‌های بالایی را به‌همراه دارد. این در حالی است که ادعا می‌شود فناوری بلاک‌چین تسویه را تقریباً آنی می‌کند و کارمزد واسطه‌های متعدد حذف می‌شود. به‌دلیل وعده‌هایی از این قبیل، بانک‌ها و بورس‌های اوراق بهادار در سراسر جهان درحال بررسی چگونگی استفاده بهتر از فناوری بلاک‌چین به‌عنوان راهی برای کاهش هزینه‌ها، کاهش ریسک، بهبود کارایی، و افزایش امنیت هستند.

بلاکچین و بانک های اطلاعاتی مبتنی بر آن می توانند برای کمک به ذخیره سازی و محافظت از اطلاعات و سوابق دولت ها مورد استفاده قرار گیرند به نحوی که راه های دستکاری و سرقت آن به کمترین مقدار خود برسد . تقریبا بیشتر دولت ها اطلاعات و داده های خود را در پایگاه های داده متمرکز ذخیره می کنند که مستقیما توسط سردم داران و نیروهای دولتی محافظت می شوند و تعداد محدودی از افراد اجازه دسترسی به آنها را دارند و دستکاری این اطلاعات ساده است ، در این شرایط بلاکچین می تواند یک پیشنهاد عالی باشد زیرا می تواند با فرآینده غیرمتمرکزسازی اطلاعات ،امنیت آنها را حفظ کند و فرآینده ذخیره سازی و تایید را به چندین سطح و سازمان منتقل کند که این موجب عدم تمرکز قدرت می شود.

بنابراین بلاکچین می تواند به عنوان یک بانک اطلاعاتی با حداکثر شفافیت ارائه شود که باعث افزایش اعتماد بین نهاد ها ، دولت ها و مردم می شود.

در اروپا بسیاری از دولت ها به فکر راه اندازی یک بانک املاک مبتنی بر بلاکچبن هستند که موجب کاهش اختلافات در امور ملکی می شود. زنجیره های بلاک غیرمتمرکز می توانند در مواردی کمک کننده دستگاه های قضایی کشورها و سازمان های ناظر باشند و میتوان با فراهم کردن امکان دسترسی دائمی به پرونده ها ، به شناسایی فساد و سوء استفاده از مقام و جایگاه کمک کند و با اشتراک گذاری داده های معاملاتی توسط سیستم های مبتنی بر بلاکچین می توان به حذف دلال ها کمک شایانی کرد.

صرافی ارز دیجیتال (cryptocurrency exchange) مکانی می‌باشد که مشتریان می‌توانند در آن ارز دیجیتال خود را در ازای ارزهای فیات و یا بصورت جفت رمزارز (مثلا بیت کوین با اتریوم) خرید و فروش کنند. بیشتر صرافی های ارز دیجیتال به صورت آنلاین فعالیت می‌کنند.معمولا نرخ و قیمت یک ارز دیجیتال در صرافی‌های‌ ارز دیجیتال با توجه به میزان عرضه و تقاضا تعیین شود. به این صورت که هر چه میزان تقاضا بیشتر باشد؛ قیمت ارز دیجیتال نیز افزایش می‌یابد و بالعکس. البته ممکن است عوامل زیادی مانند نوسانات بازار در آن تاثیرگذار باشند؛ اما بیشترین تاثیر را صرافی‌ها می‌گذارند.

• امنیت

بلاکچین محافظت از اطلاعات شخصی جمع‌آوری شده را بهبود می‌بخشد.

• حمل‌و‌نقل

نهادهای دولتی می‌توانند بدانند که کدام شهروندان روزانه از خودرو شخصی خود استفاده می‌کنند و به آن‌ها تخفیف و مزایایی می‌دهند تا آن‌ها را به استفاده از وسایل نقلیه عمومی ترغیب کنند.

• پسماند

بلاکچین می تواند اطلاعات لحظه به لحظه سطل‌های زباله را در اختیار مردم و  مراکز خدمات جمع آوری زباله قرار دهد تا آنها همیشه از پر بودن یا خالی بودن آنها مطلع شوند.

• مشارکت

پلتفرم‌های مبتنی بر بلاکچین امنیت، قابلیت اطمینان و شفافیت در رویدادهایی نظیر  انتخابات، نظرسنجی، همه پرسی و …  را تضمین می کنند.

• انرژی

قراردادهای مبتنی بر بلاکچین امکان تجارت خودکار مازاد انرژی خورشیدی تولیدشده توسط بخش خانگی با سایر اعضای شبکه را تسهیل می‌کند.

علاوه بر این، از فناوری بلاکچین می‌توان در زمینه‌های دیگری مانند مدیریت منابع آب، کنترل کیفیت هوا یا مراقبت از فضاهای عمومی مثل پارک‌ها بهره گرفت.

1- بلاک چین عمومی نوعی بلاک چین بدون مجوز است. هر کسی می‌تواند به شبکه بلاک چین بپیوندد به این منظور است که آنها با یک بلاک چین عمومی می‌توانند به خواندن، نوشتن و مشارکت بپردازند. پلتفرم‌های بلاک چین عمومی مانند بیت کوین، اتریوم و لایت کوین در حال حاضر بسیار مورد بحث است.

 2- بلاک چین خصوصی نوعی بلاک چین مجوزدار است. که در این نوع بلاکچین شبکه هایی محدودیتی را برای افراد که اجازه مشارکت دارند به وجود می‌آورند((هویت دیجیتال به صورت مشخص، برای بسیاری از صنایع یک مورد اساسی و مهم است و می‌تواند چالش‌های زنجیره تامین و اختلال در صنایع مالی را حل کند و حتی تبادل داده‌های حساس به امنیت در حوزه سلامت را ساده کند.  بلاکچین‌های دارای مجوز، امکان افزایش بازدهی تراکنش‌ها را در مقیاس بزرگتری فراهم می‌کند.))

تولید ساختار ارزهای دیجیتال جدید دارای چندین بخش هست

1- کریپتوکارنسی ها

کریپتوکارنسی ها برای دریافت و پرداخت و به طور کلی برای استفاده به صورت روزانه طراحی و ایجاد شده‌اند به طور مثال برای پرداخت پول غذا در رستوران، خرید کامپیوتر و یا هر چیز دیگر. لایت کوین و بیت کوین در این دسته قرار می‌گیرد، اما در حال حاضر بیت کوین به دلیل انجام تعداد کم تراکنش در شبکه، خیلی گزینه‌ی مناسبی برای این هدف نیست علی‌رغم اینکه در ابتدا با هدف استفاده برای کاربردهای روزانه طراحی شده بود.

2 - Privacy Coin

ارزهای دیجیتالی که با هدف ناشناس بودن تراکنش و عدم امکان ردیابی تراکنش به وجود آمدند. به عبارتی تراکش‌های خصوصی را می‌توان با استفاده از این نوع ارزهای دیجیتال انجام داد. زی کش و مونرو دو نمونه از پرایوسی کوین ها هستند.

Coin as a Service - 3 رمزارزهای خدمت دهنده

با هدف کم کردن یک مشکل در جامعه و به عبارت ساده برای خدمت به جامعه به وجود آمده‌اند. به عنوان مثال اتریوم با هدف فراهم کردن بستری مناسب برای قراردادهای هوشمند به وجود آمد. محیطی که بتوان پروژ‌ه های مختلف را بر روی آن اجرا کرد. بیش از ۹۰ درصد توکن‌ها بر روی شبکه اتریوم فعالیت می‌کنند. درواقع اتریوم بر خلاف بیتکوین که با هدف پرداخت و دریافت به وجود آمده بود، در نظر داشت به عنوان کامپیوتر دنیا شناخته شود.

4 - استیبل کوین ها (Stable coin)

ارزهای دیجیتالی که پشتوانه دارند. پشتوانه می‌تواند ارز فیات یک کشور باشد یا طلا و یا حتی یک شرکت شناخته‌شده. استیبل کوین‌ها را با عنوان ارزهای دیجیتال با ثبات نیز می‌شناسند. تتر (USDT) یکی از استیبل کوین‌ها به حساب می‌آید که دلار آمریکا پشتوانه‌ی آن است. می‌توان به جای ارسال و پرداخت دلار در پلتفرم‌های رایج از تتر که هم‌ارزش دلار آمریکا است استفاده کرد. در این صورت یک انتقال دارایی در زمان کم و با کارمزد بسیار پایینتر خواهید داشت.

5 - توکن کاربردی یا خدماتی (Utility Token Or App Coin)

Utility token به توکن‌هایی اشاره می‌کند که برای کاربردی خاص به وجود می‌آیند. به عنوان مثال ممکن است یک توسعه‌دهنده رمزارزی را برای تماشای فوتبال یک تیم خاص طراحی کند. در این صورت آن توکن را فقط به عنوان بلیطی برای تماشای فوتبال آن تیم می‌توان استفاده کرد. به عبارتی این توکن‌ها تنها در سیمستمی که مشخص کرده‌اند ارزش و اعتبار دارند. ابزار دریافت و پرداخت، سیستم فروش و هرآنچه مورد نیاز است در خود سیستم انجام می‌گیرد. رمزارزهای Filecoin و Sia دو نمونه‌ی موفق از Utility Token ها هستند.

6 - ارزهای اوراق بهادار یا توکن‌ های تضمینی (Security Token)

این ارزها را می‌توان به عنوان سهام شرکت‌ها معرفی کرد، با اینکه هنوز خیلی در میان مردم شناخته شده نیستند، روز به روز بیشتر به ارزش واقعی خود نزدیک می‌شوند. ICO ها در ارزهای دیجیتال به پیش عرضه‌ی ارز دیجیتال اشاره دارد. درواقع ICO ها از طرف شرکت‌های گوناگون بر روی بلاک چین پیاده‌سازی می‌شوند. به عنوان مثال در نظر بگیرید که شرکتی قصد راه‌اندازی یک پارک بزرگ را دارد و توانایی انجام این کار را هم دارد، اما از آنجایی که این پروژه خیلی بزرگ است به سرمایه‌ی خیلی بیشتری نیاز دارد. این شرکت با برآورد هزینه تعدادی توکن را بر بستر بلاک چین به قیمت مشخص آماده و عرضه می‌کند به طوری که با فروش انها به سرمایه‌ی مورد نیاز دست یابد.

کوین، پولی دیجیتال است که با استفاده از تکنیک‌های رمزگذاری ایجادشده و ارزش خود را در طول زمان ذخیره می‌کند. به طور کل شفافیت را تضمین می‌کند و احتمال کلاهبرداری نیز را کاهش می‌دهد. برخی از کوین‌ها مبتنی بر پروتکل اصلی بیت کوین هستند مثل لایت کوین و برخی دیگر بر روی بلاک چین فعالیت می‌کنند مانند ارز ریپل و مونرو.کوین‌ها دارای ویژگی‌های مشابهی با پول هستند:

قابل‌تعویض‌اند / قابل‌تقسیم‌اند / قابل‌پذیرش‌اند / قابل‌انتقال‌اند / ماندگار هستند و عرضه محدودی دارند

مشخصه‌های اصلی کوین‌ها عبارتند از: به بلاک چین باز عمومی متصل‌اند، به هرکسی این امکان داده می‌شود که به شبکه بپیوندد و در آن شرکت کند و قابلیت ارسال، دریافت و استخراج دارند.

توکن دارایی دیجیتالی است که می‌تواند به عنوان یک روش پرداخت (در یک پروژه خاص)، عملکردهایی مشابه با کوین‌ها را انجام دهد.

تفاوت :

اما تفاوت کوین و توکن اصلی در این است که کوین، این حق را نیز به دارنده می‌دهد که در شبکه مشارکت نماید. توکن‌ها معمولاً بر روی پلتفرم یک بلاک ‌چین دیگر ایجاد می‌شوند. توکن‌ها ممکن است بیانگر سهم یک شرکت باشند، برای کاربرد در یک اپلیکیشن یا پروژه‌ای خاص استفاده شوند و یا به عنوان دارایی‌های دیجیتال عمل کنند. به عنوان مثال، “بلیط یک کنسرت” یک توکن است که شما در یک‌زمان خاص و یک مکان خاص از آن استفاده می‌کنید. شما نمی‌توانید به رستوران بروید و صورتحساب خود را با بلیط کنسرت پرداخت کنید، این بلیط فقط در سالن کنسرت ارزش دارد. توکن‌های دیجیتالی مشابه هستند و از آن‌ها فقط در یک پروژه خاص استفاده می‌شود.